ბლოგი

მალე 40 წლის გავხდები.ჩვეულებრივი, არაფრით გამორჩეული ქალი, დედა, მეუღლე, ადამიანი ვარ, არც ცნობილი, არც მდიდარი, არც ისე წარმატებული. თუმცა, გენდერული დეზინფორმაციის ერთ-ერთი ,,სახე,, -სექსისტური ენის გამოყენება და სტერეოტიპული მიდგომა მეც შემეხო.მაშინ უბრალოდ მეწყინა და გავჩუმდი.დღეს ვბრაზობ და ვხვდები, რომ პასუხი უნდა გამეცა, ჩემს და სხვის გამოც.

ამბავი პირველი

   ამბავი პირველი დაიწყო ასე - ,,შენ გეცოდინება კლინიკა, სადაც მარტო უშვილოებს მკურნალობენ,,-მეკითხება არა მეგობარი, არა ნათესავი,უბრალოდ ნაცნობი, რომლის ვინაობაც  მნიშვნელოვანი არ არის.რატომ გადაწყვიტა, რომ ის კლინიკა ვიცი, სადაც ,,უშვილოები,, დადიან?იმიტომ რომ, მე ვიყავი მისთვის ,,უშვილო,, მე, რომელიც მეორე თვესვე არ დავორსულდი,მე , რომელსაც სამი წელი არ მყავდა ბავშვი. პასუხი ალბათ გაინტერესებთ -..არა, არ ვიცი, რას გულისხმობ,,.... და ვაგრძელებ, თუმცა ეს გაგრძელება და პასუხი იყო ჩემი მხრიდან მხოლოდ და მხოლოდ ინფორმაციული . 

მე, როგორც წესი, არ ვტირი, ან ძალიან იშვიათად, თუმცა ჩემმა ნერვულმა სისტემამ ამჯერად ვეღარ გაუძლო და მე ჩუმად ვიტირე. მას შეიძლება არც უფიქრია, რამხელა ტკივილი მომაყენა, როცა დარწმუნებული იყო, უნდა მცოდნოდა, სად დადიან ,,უშვილოები,,...

  ამბავი მეორე

   - ,,ჩემებსაც არ ყავთ ჯერ, მაგრამ ისინი ახალგაზრდები არიან , შენ კი უკვე ასაკი გაქვს, უნდა იჩქარო და კი უნდა ნერვიულობდე უშვილობას,,. როცა ეს სიტყვები მითხრეს, დაახლოებით 29-30 წლის ვარ, ადგილობრივ ტელეკომპანიაში საინფორმაციო პროგრამას ვხელმძღვანელობ, მაგრამ ჩემს პროფესიონალიზმს, საქმეს , განათლებას, მათთვის ფასი არ აქვს, რადგან მე ,,უშვილო,, ვარ...

-,,ჩვენ იქნებ სალომეს ტყუილად ვაბრალებთ,,-ჩემზე საუბარი გრძელდება. ანუ, ჩემზე სხვაგანაც, სხვა დროსაც, სხვასთანაც ლაპარაკობენ! ამ ყველაფერს მოგვიანებით ვიაზრებ, როცა რაღაც დრო გადის, ვიაზრებ, რომ მეც გენდერული დეზინფორმაციის მსხვერპლი ვარ.

   რა მოვიმოქმედე მაშინ ,ამ ცალმხრივი დიალოგის დროს? ისევ არაფერი.ისევ ჩემთვის ვიტირე... და გავჩუმდი. გავჩუმდი მე, რომელსაც, ვფიქრობდი, რომ თავის დაცვა შეუძლია, პასუხის გაცემა შეუძლია...

   ვაპატიე და დავივიწყე ? ვერ! რამდენჯერაც გამახსენდება, იმდენჯერ მტკივა. ისევ...

   ახლა 39 წლის ვარ, ორი შვილი მყავს, სიტყვა ,,უშვილოს,, ჩემი მისამართით აღარ ამბობენ, მაგრამ დაიწყო ახალი ,,რჩევები,,-გავაჩინო მესამე, მეოთხე და ა.შ, ანუ გავაჩინო გოგო.გოგო თურმე დედისაა.(ვისია ბიჭი?)

    სახალხოდ რატომ დავწერე? იმიტომ რომ, მინდა იცოდნენ, რამხელა ტკივილს აყენებენ ქალს , როდესაც ეხებიან საკითხს, რომელიც მსუბუქად ვამბობ, მათი საქმე არ არის.როცა ,,უშვილოს,, იარლიყს აკრავენ, როცა  პირადს განიხილავენ , როცა  გრძნობებზე თამაშობენ. შეიძლება გაუაზრებლად, მაგრამ მაინც.

   რას ვიზამდი ახლა? არ ვიცი.თემა ამ დრომდე მგრძნობიარეა ჩემთვის, ამიტომ გულწრფელად, არ ვიცი ისევ ვიტირებდი ჩუმად, თუ პასუხს გავცემდი.

   რჩევა? არ მოითმინოთ, არ ,,გადაყლაპოთ,, სათქმელი თქვით, თავი , თქვენი უფლებები დაიცავით! თავი ასწიეთ, თქვენ ქალი ხართ, თქვენ არ ხართ  მხოლოდ ინკუბატორი, თქვენ ქალი ხართ!!!

   ბოლოს ისიც უნდა დავწერო, რომ ჩემს ორივე ამბავში, მთავარი მოქმედი პირები ქალები არიან.

   2020 წელს, ,,საფარმა,, და ,,მედიის განვითარების ფონდმა,, გაეროს განვითარების პროგრამის ხელშეწყობით კვლევა ჩაატარა. მათ 112 ფეისბუქ პროფილის შესწავლის საფუძველზე სექსისტური სიძულვილის ენის ქართული ინდიკატორები გამოკვეთეს.ერთ-ერთი სწორედ ის არის, რომლის ,,მსხვერპლიც,, მე გავხდი-საყვედური ოჯახსა და დედობაზე.

 ბლოგის ავტორი სალომე ჩუბინიძე

ფოტო ინტერნეტიდან

,,გამარჯობა,უკაცრავად,გვიანი ხომ არ არის?-"ტელევიზიონშიკის"განწყობით მივესალმე. 

,,არა,რას ბრძანებთ,,-მიპასუხა...

,,ხვალ შეგეხმიანებით,ფონდ"სოხუმთან"თანამშრომლობის შესახებ გკითხავთ,,- დავუკონკრეტე მე და წამის შემდეგ ,ნანი ბენიძის სევდანარევი ხმა ოპტიმიზმმა ჩაანაცვლა-"ჩემი ფონდი ,,სოხუმი", 20 ათეულ წელზე მეტი"...

...და ქალბატონმა ნანიმ თბილი და ნაკადულივით კამკამა ხმით ჩამოარაკრაკა ორივესთვის საყვარელი ადამიანების სახელები.საუბარმა კარგა ხანს გასტანა,შიგა და შიგ გვიმძიმდა,თუმცა,სასიამოვნო დიალოგი შედგა.გვიმძიმდა აფხაზეთის ომის პერიოდი ,ცეცხლის ალში გახვეული ურთიერთობები.ნანი ბენიძემ ტკივილით გაიხსენა 3 წლისა და 10 თვის შვილთან ერთად გაჭირვებით გადმოლახული ჭუბერის უღელტეხილი.სოხუმის აეროპორტი,დაზავების მიუხედავად უმოწყალოდ ჩამოგდებული ქართული თვითმფრინავი.38 წლის ძმის შემზარავი დაღუპვის ამბავი და სევდა,რომელმაც,სხვა ოჯახების გვერდით,ბენიძეების კართანაც ჩაიმუხლა.მეუღლე და ორი ობოლი დარჩა ასმეთაურს.4 წლის შემდეგ გადმოასვენეს ძმის ნეშტი.გმირთა მოედანზე დიდი პატივითაა ამოტვიფრული რომან ბენიძის სახელი და გვარი,რომელიც ხონში დაკრძალეს.

ნანი ბენიძისთვის აფხაზეთის შემდეგ ხონი,მშობლიური ქალაქი გახდა და ამის ბევრი მიზეზი არსებობდა.განათლებით ინჟინერ-პოლიგრაფისტს იმერეთის ადმინისტრაციულ ცენტრთან პირველი შეხება მაშინ მოუწია,როცა ,ლენინგრადში,საკმაოდ პრესტიჟულ გარემოში სამუშაო პრაქტიკით განაწილებულმა ნანიმ ფრაზა"ჩემს ქვეყანაში უნდა დავბრუნდე" მტკიცედ წარმოთქვა და ნათქვამი სისრულეში მოიყვანა.თავდაპირველად ქუთაისში,ხოლო შემდეგ ხონში განაგრძო საქმიანობა.საკუთარი გადაწყვეტილება კი ,მარტივად ახსნა - "სამშობლო უპირველესია"-თქვა და დღესაც ამ სულისკვეთებით ცხოვრობს,დღესაც ადამიანებისთვის იღწვის და ფონდ"სოხუმთან "ერთად დევნილი და ადგილობრივი მოსახლეობის პრობლემების მოგვარებას ცდილობს.მიუსაფარი ძაღლების საკითხი ნაწილობრივ გადაიჭრა.ხეების გასხვლის პრობლემა,ასევე ნაგვის ურნების თემა  მოგვარებულია. მიტოვებული შენობა_ნაგებობების დასუფთავება_დემონტაჟი მთავარ გამოწვევად რჩება.საუბრისას აღნიშნა,რომ ადგილობრივი თვითმმართველობის ძალისხმევით გაკეთებული სპორტული მოედანი მისასალმებელია,მაგრამ იქვე არსებული ანტისანიტარია სერიოზულ პრობლემას  წარმოადგენს . ფიქრობს,რომ,ფონდ"სოხუმთან"ერთად ბევრი რამ გამოვა.საყვარელ ორგანიზაციასთან თანამშრომლობას დიდხანს ,დაუსრულებლად აპირებს და უამრავი საკითხის სისრულეში მოყვანას გეგმავს.

პოლიგრაფიული სასწავლებლის წითელდიპლომიანი კურსდამთავრებულისთვის ,მცირე ხნიანი დიალოგი საკმარისი აღმოჩნდა აეხსნა,თუ რა დატვირთვა გააჩნდა უწინ ობსეტურ ბეჭდვას.რას საქმიანობენ ლინოტიპისტები და როგორია ლინოტიპური ბეჭდვა.გაიხსენა იმ პერიოდის გამომცემლობა და გაზეთი "ხონი". ქალბატონმა ნანი ბენიძემ ,გულრიფშიდან ხონამდე, ტკივილნარევი სიხარულით ,დიდი, მოგონებებით დატვირთული და საინტერესო გზა განვლო.ახლა ხონიდან-გულრიფშამდე გზა, მომავლის იმედით აქვს გასავლელი.იმედით,რომელიც აფხაზეთთან მოფერების სურვილს უღვივებს . ახლახან აღმოაჩინა,რომ შავი ფერის გარდა,მწვანე კაბაც უხდება,თურმე მწვანე ფერიც ყვარებია,როგორც იისფერი ორქიდეა და თეთრი ვარდები. ნატვრა კი ბევრი აქვს,ხოლო უმთავრესი, აფხაზეთის გულთან მისასვლელ გზას უკავშირდება.

                       ბლოგის ავტორი ნანა რობაქიძე 

,,წლების წინ,ფონდი ,,სოხუმის,, ტრენინგზე ბენეფიციარის სტატუსით მივედი,ახლა,მათ მიერ განხორციელებული არა ერთი პროექტის მონაწილე ვარ,,_გვიყვება ქრისტი ქუთათელაძე.ის ფონდ "სოხუმის"პროექტის ფარგლებში, წყალტუბოს ქალთა საინიციატივო ქსელის კოორდინატორია.აქტიურ ქალებთან ერთად კვლევის შედეგად გამოვლენილი პრობლემების იდენტიფიცირებასა და ადვოკატირებას ახდენს . როგორც თვითონ ამბობს,ფონდმა"სოხუმმა"მათ სწორი გზა უჩვენა,თუ როგორ მოახერხონ საკუთარი უფლებების დაცვა დემოკრატიულ პრინციპებზე დაყრდნობით. ფონდი"სოხუმის"ქალთა საინიციატივო ჯგუფისა და ადგილობრივი თვითმმართველობის თანამშრომლობით , წყალტუბოს დევნილთა თემში მოხერხდა სანიაღვრე სისტემის მოწესრიგება,მოიხსნა წყლის ტუმბოს პრობლემა,კორპუსებზე გაკეთდა საინფორმაციო წარწერები,მოწესრიგდა გათბობის სისტემა და დაბინძურებული არხის გაწმენდა,რაც მთავარია ბაგა_ბაღის პრობლემა გადაიჭრა.სამომავლოდ დღის წესრიგშია კორპუსის გადახურვის პრობლემის მოგვარება,ფასადების მოწესრიგება,კორპუსების შეფუთვა სირისტის თავიდან აცილების მიზნით.გეგმები ბევრია,იცის,რომ გამოუვა,ისიც იცის,რომ "სოხუმი"გვერდითაა და საქმეს ერთად ბოლომდე მიიყვანენ.

ქრისტი აფხაზეთიდანაა,ქალაქ გაგრიდან,რომლის იძულებით დატოვება აფხაზეთის ომის დროს დედასთან და ახლობლებთან ერთად მოუწია.მამა და ბიძა დღემდე უგზო_უკვლოდ დაკარგულებად ითვლებიან,ხოლო მათი სახელები აფხაზეთის გმირების გვერდით ოქროს ასოებითაა ამოტვიფრული.

ფონდი"სოხუმის"ქალთა საინიციატივო ჯგუფის ხელმძღვანელი,საჯარო სკოლაში კომპიუტერული ტექნოლოგიების მასწავლებელი,სასულიერო სასწავლებლის პედაგოგი,ორი ვაჟიშვილის დედა ქრისტი ქუთათელაძე ასევე, მეწარმე ქალია.საკუთარი ხელით ქმნის ულამაზეს თოჯინებს და მათში სულსა და გულს აქსოვს.

იდეა პირველი შვილის დაბადების შემდეგ, 2013 წელს გაჩნდა.პირველი თოჯინა შვილისთვის მოქსოვა,დღეს თავისი ნაშრომების გამოფენა_გაყიდვას პერმანენტულად აწყობს.

გამოგვიტყდა,რომ კორონა სახლში აქვს და არ ყიდის.მისთვის ის სიმბოლურია,გამოწვევის გამკლავებასა და სიცოცხლის მოფრთხილებასთან ასოცირდება.

საუბრისას აფხაზეთის თემატიკაზე ტილოს მოქსოვა დაგეგმა_დარწმუნებული ვარ, ესეც გამოუვა. ქრისტის ფერადი ფერები უყვარს,გაგვიმხილა,რომ გარდერობშიც ფერადი სამოსი ჭარბობს,შინაგანი სამყაროც ფერადი,თბილი და სიყვარულით სავსე აქვს,ისეთივე ლამაზი და ლაღი,როგორიც გარეგნულადაა.

ამბობს,რომ, ფონდ "სოხუმთან"თანამშრომლობას ვერასდროს შეელევა.

უამრავი სამომავლო გეგმა გააჩნია,უყვარს ადამიანები და მათი კეთილდღეობა ახარებს.შვილების წარმატება და მშვიდობიან საქართველოში ცხოვრება კი,მისთვის უმთავრესია.

ფონდი "სოხუმის" დაარსებიდან დღემდე ქეთი გვაძაბია აქტიური "სოხუმელია". ფონდთან თანამშრომლობამ, მათთან ერთად პრობლემების მოგვარებაზე ზრუნვამ აქტიურ მოქალაქედ ჩამოაყალიბა.

ნატო ქარაიამ  ფონდ "სოხუმთან" ურთიერთობა წლების წინ დაიწყო. მაშინ ამომრჩეველ ქალთა კლუბის აქტიური წევრი იყო და მოდერატორის პოზიცია ეკავა. დღეს, ფონდი"სოხუმის" პროექტის ფარგლებში, სენაკის ქალთა საინიციატივო ჯგუფის ხელმძღვანელია. ამბობს, რომ ბუნებით ოპტიმისტს ხელის ჩაქნევა არ სჩვევია და დევნილი მოსახლეობის პრობლემების მოგვარებაში აქტიურადაა ჩართული.

ფონდ"სოხუმთან" თანამშრომლობამ, ბევრი საჭირო ინფორმაცია მოგვცა_გვიყვება ნატო ქარაია. -ტრენინგებმა უფრო მოგვამზადა. ვიცით, როგორ წამოვწიოთ აქტუალური თემები, როგორ ვიმუშაოთ პრობლემის მოსაგვარებლად. ქალები მეტად აქტიურები გახდნენ. ახლა თვითონ იღებენ ინიციატივას, უკვე იციან ვის მიმართონ და როგორ მოაგვარონ საკითხი. ფონდი"სოხუმის" ტრენინგებმა შედეგი გამოიღეს.  იყო შემთხვევა, როცა,ძლიერი ქარის დროს  ელექტრო ბოძი დაზიანდა, მოსახლეობამ მაშინვე დაიწყო რეაგირება და შესაბამის სამსახურს ინფორმაცია დროულად მიეწოდა. პრობლემა უმოკლეს დროში მოგვარდა.ქალთა აქტიურობით მოგვარდა ასევე უმწვავესი პრობლემა დევნილთა დასახლებაში. შეკეთდა საკანალიზაციო არხი, რომელიც ანტისანიტარიის კერას წარმოადგენდა. საკითხთან დაკავშირებით ადგილობრივ თვითმმართველობასთან  პერმანენტულმა შეხვედრამ შედეგი გამოიღო. მოხდა  საცხოვრებელი სახლების გადახურვის საკითხის ადვოკატირება. პროცესი ოთხ კორპუსში უკვე დაწყებულია.